คนญี่ปุ่นเป็นคนที่มีความรับผิดชอบสูงมาก

คนญี่ปุ่นที่ฉันได้พบเจอส่วนใหญ่ดูอ่อนน้อม พูดจาไพเราะ แต่ละวันที่พบกันในตอนเช้า แต่ละคนจะกล่าวทักทาย โอฮ่ะโย่ โกไซมัส ทุกครั้ง ฉันพบว่าไม่มีใครเดินเข้าห้องทำงานมาอย่างเงียบๆ เลยสักครั้ง และคนในห้องก็จะกล่าวตอบ เป็นการทักทายกัน ก่อนกลับบ้านก็จะมีคำลากันเพื่อให้รู้ว่ากลับก่อนนะ คือ ชิทสึเรชิมัส และคนที่ยังไม่กลับก็จะพูดว่า โอ ทสึ คะ เระ สะ มะ เดสชิตะ หมายถึง บอกให้ทราบว่าคนคนนั้นทำงานหนักมาตลอดวันแล้วนะ ฉันได้ยินคำแบบนี้ทุกวันเป็นปกติ รู้สึกว่าคนญี่ปุ่นห่วงใยและให้กำลังใจกันดี แม้ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม แต่คำพูดของเขาทำให้รู้สึกเช่นนั้น



คนญี่ปุ่นเป็นคนที่มีความรับผิดชอบสูงมาก และเอาจริงเอาจังกับการทำงาน ไม่ผิดเลยที่พวกเราจะเห็นประเทศญี่ปุ่นซึ่งเป็นเกาะ มีทรัพยากรจำกัด แต่ญี่ปุ่นนั้นเป็นประเทศที่พัฒนาแล้วได้อย่างไร ฉันได้เห็นความรับผิดชอบของคนญี่ปุ่นในหน้าที่แต่ละคนในชีวิตประจำวันที่ทำงาน แต่ละคนก้มหน้าก้มตาทำงานอย่างเงียบๆ แต่ก็มีบ้างบางคนที่ทำงานไปบ่นไป หรือ แสดงอาการเครียดให้เห็น ในเวลางานแล้วจะไม่ค่อยเห็นมีการเล่น หรือคุยกันในเรื่องอื่นๆ มากนัก แต่ทั้งนี้ในแต่ละวันจะมีช่วงที่ได้พบปะพูดคุยกันในช่วงพักดื่มน้ำชา ตอนประมาณบ่ายสามหรือ บ่ายสี่โมงของแต่ละวัน ในช่วงเวลานี้แม่บ้านจะเป็นคนจัดเตรียมน้ำชาและขนมของว่างให้ และตามทุกคนมานั่งดื่มน้ำชา และนั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน ระหว่างนี้อาจจะมีเรื่องงานสอดแทรกบ้าง แต่ไม่หนักหนามากนัก



ส่วนการพูดคุยหรือแลกเปลี่ยนความคิดเห็นเรื่องงานนั้นจะมีการทำอย่างต่อเนื่อง เพื่อติดตามผลงาน ติดตามความคืบหน้าของสิ่งที่ได้รับมอบหมายมา เนื่องจากกลุ่มทำงานของฉันเป็นนักวิจัย เราจึงมีการเสนอผลงานเพื่อให้ทุกคนในกลุ่มมีส่วนได้วิจารณ์กันอย่างสม่ำเสมอ ช่วงเวลาการทำงานและช่วงเวลาพักดื่มน้ำชานี้เอง ทำให้ฉันได้เห็นความแตกต่างที่ชัดเจนในเรื่องการใช้เวลาของคนญี่ปุ่นอย่างมีวินัย บางคนเครียดและเงียบมากระหว่างเวลางาน แต่เมื่อถึงเวลาพักแล้ว เขาพักจริงๆ ไม่ได้เอาเรื่องงานมาคิดต่อ เขาจะคุย หรือเล่นเกมส์ต่างๆ อย่างสนุกสนาน เมื่อหมดเวลาน้ำชาแล้วแต่ละคนก็จะแยกย้ายกันไปทำงานตามหน้าที่ต่อไป ฉันจะเห็นเจ้านายของฉันและเพื่อนบางคนอยู่ทำงานต่อตอนเย็นจนดึกดื่น บางคนทำงานจนลืมเวลา หรือต้องนอนค้างที่ที่ทำงานก็เห็นได้บ่อยๆ