ร้านขายผ้าผุดเป็นดอกเห็ดที่ซอยวัดสน

ร้านขายผ้าผุดเป็นดอกเห็ดที่ซอยวัดสน


ด้วยเหตุนี้ทำให้ร้านผ้ายืดเริ่มเปิดกันมากขึ้นที่ซอยวัดสนเพราะมีจ้าวที่ขายแล้วได้เงินกอบโกยมหาศาลอย่างไม่น่าเชื่อ ผู้คนแถวนี้ก็เห็นว่า ถ้าเค้าขายได้เราก็ต้องขายได้เหมือนกัน ( business model นี้เรียกว่า me too หรือ พวก copycat น่ะครับ) ก็เอาบ้าง แต่เนื่องด้วย demand ทีมากกว่า supply อย่างเทียบกันไม่ติดทำให้ร้านผ้าไม่ว่าจะเปิดมากเพียงใดก็ขายได้และขายดีเสียด้วย ทำให้คนยิ่งหันมาเปิดร้านผ้าทีซอยวัดสนกันมากขึ้นเรื่อยๆตามลำดับ



ตอนนี้ทำให้ร้านผ้าทั้งหมดเปิดตัวอย่างเป็นทางการและทำให้คนเริ่มรู้จักว่าถ้าหากว่าต้องการผ้ายืด (ไม่ได้เป็นผ้า weaving นะครับ ต้องเป็นผ้ายืดเท่านั้นด้วย) จะต้องมาหาซื้อที่ซอยวัดสนกันจ้าล่ะหวั่น เพราะ concept หนึ่งของการเรียกลูกค้า คือ การที่ลูกค้าบอกต่อกันได้ว่า ถ้าหากว่าจะซื้อสินค้าประเภทอะไรต้องไปย่านไหน ก็เหมือนกับว่า ถ้าหากว่าอยากจะได้สินค้าอิเล็คโทรนิคส์ เราก็ต้องไปย่านสะพานเหล็กเป็นต้นน่ะครับ แล้วก็นี่ก็เหมือนกัน คือ ถ้าหากว่าอยากจะได้ “ผ้ายืด” ก็ต้องมาร้านที่ “ขายผ้ายืด” ที่ซอยวัดสนยังไงอย่างงั้น



แต่เดิมซอยวัดสนนี้จะมี “ความหลากหลายของสินค้าและบริการอยู่” ไม่ว่าจะเป็นแค่บ้านพักธรรมดา หรือ ร้านขายอุปกรณ์ตกปลา ร้านมอมเมาเยาวชน เช่นร้านเกมส์ computer ให้เด็กเล่นเกมส์ยิงหัวกันได้โดยไม่จำกัดเวลา หรือแม้กระทั่งร้านขายอุปกรณ์โกงลูกเต๋า ทั้งหมด โดยแปลงสภาพมา “ขายผ้า” กันหมดแล้ว นอกจากนี้ ร้านตัดผมก็เอาผ้ามาขาย ร้านชายสี่หมี่เกี้ยว ก็ต้องโดนย้ายทำเล เพราะว่า ตึกแถวไม่อยากจะให้บังกองผ้าที่เอามาขาย ร้านขายของชำก็แปลงตัวเองมา ขายผ้า เช่นเดียวกันร้านค้าอื่นๆ ราวกับว่า ซอยทั้งซอย ถ้าหากว่าอยากจะทำเงิน ! ก็ต้องเปิดเป็นร้านผ้าเท่านั้น